“A possible story”, μια περφόρμανς η οποία βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και μελετάει την έννοια των σχέσεων εξουσίας και τις προβολικές σχέσεις. Μορφές σχέσεων που έχουν θεμελιώδη σημασία στον τρόπο που βιώνουμε τον έξω κόσμο και αντιδρούμε σε αυτόν, στον τρόπο που βιώνουμε την κοινωνία αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Σύμφωνα με τον Foucault, η  εξουσία βρίσκεται παντού, διαχέεται και ενσωματώνεται στο λόγο και τη γνώση, διαμορφώνοντας καθεστώτα  αλήθειας.

Στον τοίχο ενός δωματίου είναι τοποθετημένες  κάποιες εικόνες. Δίπλα στέκονται ακίνητοι δύο ερμηνευτές (περφόρμερς) με καλυμμένα τα μάτια τους. Το κοινό εισέρχεται στο χώρο. Ένας άνθρωπος από το κοινό καλείται να επιλέξει μία από τις εικόνες και να τη δώσει σ’ έναν από τους ερμηνευτές (εδώ ο ερμηνευτής ελευθερώνει τα μάτια του). Ο “αρχηγός” είναι αυτός που κρατάει την εικόνα και εκφωνεί τις οδηγίες, εντολές, παραγγελίες στον εκτελεστή που ακολουθεί (τον άλλο περφόρμερ, ο οποίος παραμένει με τα μάτια καλυμμένα).

Η σχέση που δομείται και διαμορφώνεται μεταξύ των δύο είναι σχέση αποστολέα-δέκτη, γνώστη-μαθητή, υποκειμένου-αντικειμένου, ερεθίσματος-εκτελεστή, αυτού που βλέπει και αυτού που τον βλέπουν. Σ’ αυτόν το διάλογο υπάρχει μια άγραφη συμφωνία – ο ένας λέει (διατάζει) και ο άλλος κάνει (ακολουθεί). Ωστόσο, καθώς όλες οι σχέσεις είναι δυναμικές, αυτό το μοτίβο μπορεί εύκολα να αλλάξει (να μετατραπεί) εάν ο “δέκτης-εκτελεστής” αρχίσει να μιλάει, να παίρνει πρωτοβουλίες, να σταματήσει να “εκτελεί” εντολές.

Το κοινό σ’ αυτήν την περφόρμανς γίνεται μάρτυρας σε μια κατάσταση στην οποία αναπτύσσονται διαφορετικές δυναμικές και οι συμπεριφορές μπορεί να αντιστραφούν. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα να ταυτιστούν (σε σημεία) με την κατάσταση των 2 ερμηνευτών. Όταν ο δεύτερος περφόρμερ ανοίξει τα μάτια , του αποκαλύπτεται ο χώρος, η πραγματικότητα, όπως ακριβώς περιγράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του· είναι σαν τον φυλακισμένο που δραπετεύει από τη σπηλιά και ανακαλύπτει ότι όλα όσα φανταζόταν ως αληθινά δεν είναι παρά μόνο μια σκιά, μια πλευρά του πραγματικού.

Η περφόρμανς αυτή παρουσιάστηκε με ερμηνευτές τους Αστάρτη Αθανασιάδου και Αλέγια Παπαγεωργίου στο Royal Academy of Art The Hague (Ολλανδία, 2018)