Το Crack είναι ένα εν εξελίξει ερευνητικό project το οποίο μελετάει τα όρια μεταξύ της εικαστικής (οπτικής) τέχνης και της performance (παραστατικής τέχνης).

Προβάλλουμε στατικές και κινούμενες εικόνες, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και απεικονίζουν ανθρώπινα σώματα, ήχο και κίνηση. Χρησιμοποιούμε διαφορετικά υλικά δημιουργώντας νέες επιφάνειες προβολής στον χώρο και οδηγούμαστε σε αλληλοεξαρτώμενες πραγματικότητες/εικόνες επί σκηνής.

Η σωματοποίηση των εικόνων σε πραγματικό χώρο και χρόνο μπορεί να μας οδηγήσει στη δημιουργία μιας παραστατικής γλώσσας, μιας αντι-γλώσσας, ικανής να μεταδώσει πληροφορίες πέρα από τα όρια που μας επιβάλλουν οι λέξεις, οι φυλές και οι πολιτισμοί.

Στο “Crack” εξετάζουμε τη δυνατότητα ύπαρξης ενός οπτικά δομημένου γεγονότος που διαμορφώνει μια διαφορετική εμπειρία στο χωροχρόνο. Με την ενσάρκωση αναμνήσεων (με τη μορφή εικόνων/φωτογραφιών) επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε νέες σχέσεις μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, προκειμένου να βγούμε από τα πλαίσια που νιώθουμε άνεση και ασφάλεια.

Χρησιμοποιούμε προβολές από εικόνες τη δικής μας παιδικής ηλικίας σε συνδυασμό με εικόνες από το χώρο του πολιτικού ακτιβισμού (εικόνες που μας έχουν απασχολήσει). Οι προσωπικές και συλλογικές σχέσεις είναι αυτές που δημιουργούν τα κοινωνικά πλαίσια μέσα στα οποία υπάρχουμε. Όταν παρουσιάζουμε τις αναμνήσεις μας, βγάζουμε από το πλαίσιο (unframe) μια συγκεκριμένη (οπτική) αντίληψη που, κατά κάποιο τρόπο, μας έχει επιβληθεί. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μεταφράζει το 90% των λέξεων και των εννοιών σε εικόνες. Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως θεματολογία το φωτογραφικό υλικό των αναμνήσεών μας, στόχος μας είναι να ερμηνεύσουμε τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου μέσα στην κοινωνία. Είναι σαν να κάνουμε μια χειρουργική τομή στον ψυχισμό του ατόμου, ενώνοντας και επικαλύπτοντας πολιτισμικά πλαίσια , χώρους και χρόνους.

Σε συνεργασία με τη Laura Cuervo Restrepo και τη Στέλλα Χριστοδουλοπούλου.

Παρουσιάστηκε στο Royal Central School of Speech and Drama, Λονδίνο 2016.